Farzanehgi

مساله سکسیستی برای زنان قسمت اول:ثریا چمالی- برگردان: نیلوفر جعغری خیلی وقت‌ها سکسیسم آشکار نیست چون در تاروپود عادت‌های رفتاری ما، زبان و فرهنگ و سنت تنیده شده است. چطور باید در برابر این سکسیسم‌ روزمره واکنش نشان بدهیم؟پژوهش‌ها نشان میدهند که بسیاری از افراد حتی متوجه رفتار یا اظهار نظر سکسیتی نمی‌شوند با اینکه رفتار سکسیستی جلوی چشم خودشان اتفاق می‌افتد. وقتی یک نفر می‌گوید زنان رانندگی بلد نیستند و نمی‌توانند پارک دوبل کنند، شما به خوبی متوجه این اظهار نظر سکسیستی می‌شوید اما خیلی وقت‌ها هم سکسیسم آشکار نیست چون در تاروپود عادت‌های رفتاری ما، زبان و فرهنگ و سنت تنیده شده است. چطور باید در برابر این سکسیسم‌ .روزمره واکنش نشان بدهیمـ  تقریبا در همه مذاهب زنان صدای خاموش هستند و زنان مذهبی با آن کنار آمده‌اند. شما ممکن است یک فمینیست بدون اعتقادات مذهبی باشید اما خیلی از زنان مذهبی نیز خواهان برابری جنسیتی هستند. تقریبا همیشه (به جز چند استثنا) زنان و دختران از رسیدن به جایگاه‌‌های بالای مذهبی کنار گذاشته شده‌اند. از هر جنبه‌ای که به این موضوع نگاه کنید، این یک تبعیض جنسیتی است که چند

 اسماعیل بخشی ضمن انتشار ویدیوی کامل گروه سل‌لا در دزفول نوشت: «این گروه جوان و هنرمند بخاطر این اجرای زیبا توسط نهادهای انتظامی دزفول احضار شدند فرمانده انتظامی دزفول جوری میگه با آبروی شهر بازی‌کردن گویی این بچه‌ها رو از سر دیوار مردم پایین کشیده مرد حسابی وجود بی‌خیر خودتون باعث بی آبرویی شهره بعد به این جوان‌های هنرمند شهرمون که خیلی سنگین و رنگین نشستن زیبا نواختن و زیبا خوندن و تقدیم کردن به مردم تا وسط این همه بدبختی که شما براشون ساختید کمی دلاشون شاد بشه گیر دادن که آبروی شهر را بردن؟؟ قبل از انتخابات با تتلو برای جلب رضایت همین بچه‌ها عکس یادگاری می‌گیرن بعد از انتخابات بدنبال آبروی رفته هستن... وقتی میگم آینده‌ی تباه مردم افغانستان را ما زیسته ایم بخاطر همینه. 

 من مبینا ۱۴ سال داشتم «من مبینا، ۱۴ ساله بودم، که به دست مردان خانواده‌ام کشته شدم، آن‌ها پیشتر مرا به عقد یک معمم که خیلی از من بزرگ‌تر بود درآورده بودند. آن‌ها آن موقعی مرا کشتند که کودکی‌ام را از من ستاندند. آن زمان روان مرا کشتند، حالا دسته‌جمعی جسمم را گرفتند، چرا که می‌دانند قانون هوای‌شان را دارد.» به گزارش خبرگزاری رکنا، به نقل از ساکنین بخش سوری استان لرستان آمده است: “مبینا دختری ۱۴ ساله بود که با یکی از روحانیون جوان روستای ما ازدواج کرده بود. مدتی بود پشت سر مبینا و یکی از جوان های روستا حرف و حدیث بود. منطقه ما یک منطقه عشایری است و فرهنگ مردم طوری است که تعصبات بیهوده زیادی دارند. مبینا دختر خیلی کم سن و سالی بود و با اجتماع آشنا نبود. من از اهالی روستا که در مراسم فاتحه خوانی او شرکت داشتند شنیدم که می گفتند شوهر مبینا گریه می‌کرد و می‌گفت من به همسرم اطمینان داشتم. اما ظاهرا خانواده مبینا و افرادی از خانواده شوهرش به خاطر سوظن و تعصب او را به قتل رساندند”. یکی دیگر از اهالی روستا در مورد جزئیات این حادثه گفت: “یک نفر به پدر همسر مبینا گفته بود که نیمه شب جوانی وارد خان

  بهرام بیضائی طی چند دهه در ایران پس از انقلاب جفای بسیار دید؛ از توقیف شدن چند فیلمش (چریکهٔ تارا، مرگ یزدگرد و توقیف چهارسالهٔ باشو، غریبهٔ کوچک) تا اجحاف و نادیده گرفته شدن از سوی مسئولان سینمایی در دههٔ شصت و البته دهه‌های بعد، از سال‌ها تحمل اجبار فیلم نساختن تا بازجویی توهین‌آمیز در سال ۱۳۸۰ توسط تیم بازمانده از عوامل قتل‌های زنجیره‌ای، و بالأخره ترک زادگاه و مهاجرت نه‌چندان خودخواسته‌اش. «چهارراه» آخرین نمایشی است که بهرام بیضائی در ایران نوشته (۱۳۸۸) و سال‌ها رؤیای اجرای آن را در سر داشت تا سرانجام در فروردین ۱۳۹۷ هفت شب آن را در استنفورد اجرا کرد؛ نمایشی که نسخهٔ تصویری پالوده‌ای از آن این‌روزها توسط دانشگاه استنفورد از طریق یوتیوب در دسترس عموم علاقه‌مندان قرار گرفته است. «چهارراه» جهان تلخی بنا می‌کند که در آن همهٔ امیدها و آرزوها پایمال شده‌اند. باغ‌های بزرگ و زیبا از بین رفته‌اند و درختان آن قطع شده‌اند، از جمله درختی که شخصیت‌های اصلی نمایش، نهال فرخی و سارنگ سهش، نام‌شان را در کنار یک قلب بر روی آن حک کرده بودند و حالا دست جابری آن را از ریشه کنده است؛ همان دستی که سارن